Die Stadtwerke-Seite

Kindheitserlebnisse mit der Bergbahn in belustigender Erinnerung.

Den treuen Bergbahn-Fans geht die Inspiration nicht aus

Mit de Schul tut die Pflicht beginne,
nochmol gedreht sich schnell noch vorne un zurück von hinne.
Do hilft kee Gezeder un Geschrei,
bei uns Pinktlischkeit hot halt misse sei.
Beim Wachkriege iss die Momme verzwatzelt ball,
vier Kinner unner een Hut zu bringe all.
Im letztschte Moment klopft sie in die Schoos,
endlisch abgedampft isch mei Blos.
Unnerwegs, des muß bei Kinner halt so sei,
gibt’s erscht noch Gezerf un Geschrei.
Der Schaffner – so hot ma domols gsaat,
hot net immer uff uns gewaad.
Des war oft en gemeiner Gsell,
schnell gepiffe un vorher geleiert on de Schell.
Uff em Drehhockersitzt grinzend de Maschinischt,
der sisch gfihlt, als dass er der Keenisch selwa ischt,
Der hot oglosst des Getriewe was gerumpelt un gekracht,
un erscht mol die Schees in Bewegung gemacht.
Mit zwee Meter in de Sekund gebraust ins Tal
hot grad noch gefehlt vum Ellias de Feierschtrahl.
Domols schunn geächzt als knackisch junges Weib,
ehrlisch, mir senn noch heit stolz uff ihr`n jetzt alten Leib.
Schließlisch schdeckte mir Kinner die alt Dante weg,
ware letschtendlisch flinker wie de Schnelllaafer Zatobeck.
Inzwische – wahrscheinlisch hot des niemond begriffe,
hawwe mir mit de Veggl um die Wett gepfiffe.
Erscht gerennt vun links, dann noch rechts un noch grad,
hawwe mir en de Molkekur uff die Bohn gewaat.

Die deswege muss zum weitere Oschluss warte dann,
weil die owwer Bergbahn unser Tempo net halte konn.
Letschtendlisch ware mir an de Schul korz vor de Acht,
verschlofe hot ma die Hausdier vun inne uffgemacht.

Der Winder war uff`m Berg so knipplhart,
viel Schnee, oft de Weg wie en Arsch so glatt.
Im Schnee, des isch net iwwertriwwe un net geloge,
De Vadder mit meiner korze Fies mich mool vum Schlamassl rausgezoge.
Monsch eem verschlägts do heit die Schbrooch,
ko Seltenheit, de Schnee en halwa Meter hoch.
Bis zum Kenischstuhl durchgekempft duht ma donn sage:
heit messt ihr ziemlisch long noch waade,
nadierlisch is es a fer uns net schee,
die Streck wird erscht gereumt vum Schnee,
schnell zugedrickt die Dier vun inne, die der ewermt hot grad fer sisch,
im iwwerische lässt er uns Waatende voll ni Schdisch.
Froschtbeul an de Fieß un kalt die Ohre,
mir ware wie en Eiszapfe fascht angefrore.

An de Sunndag die Onnere mit de Schlitte bergwärts misse Schlonge stehe,
hawwe derfe mir eefach weiter gehe.
Vor Freed hette mir denne liebscht die long Naß gezeigt,
doch en feiner Mensch geniest un schweigt.

Doch wenn im Frühling noch die letscht Froschtbeul juckt,
wird weiterhin vergnüglisch in unser schee Londschaft geguckt.
Vier Zeite hot bekanntlisch jedes Johr,
un jedes kummt eem besonners vor.
Meischt sin ma mit der erscht Bergbohn gefahre,
Morgens, als besunners Erlewe,
der Fahrer dut en goldisch Stecke naus strecke
die Schees hällt uf der Stell,
weil durch e bissl kratze owwe leit e Schell.
Donn – eener des muss ma wirklisch wisse,
hot in de Station die Brems nei gschmisse.
En Hooge hot ma donn genumme,
der isch in de zwette Droht gekumme.
E Kurbel am Telefon noch betätischt,
vun de anner Seit noch de gute Emfang beschtätischt.
De Hooge ausgehängt aus dem er grad noch gehonge,
widder isch`s zu Tal weiter gonge.

Jedi Station hot e Keschtl mit Zong, do dro denk isch heit noch gern,
die ee mit Loch, die onner em Mond un die dritt en Stern.
Abgeknippst sen ma worre noch besunnerem System.
Nochvollziehbar fer die Kontroll halt bequem.

Die bechriwwe Alt bringt uns zum romantischste Ort ganz liebevoll,
ma voll Reschbekt wirklisch erkenne soll.
Mit Geratter hert ma am Obend die Bremse zu,
soll ma genne ihr die nächtlisch Ruh.
Uffgebasst – Ihr liewe Leid, so monsch Nacht,
werre do viel Kinner gemacht.
Drumm ihr verliebte nehmt obends die letschte,
des isch fer Peerlin immer des beschte.
Wenn grad der volle Mond am Firmament rumsteht,
unn rings um eich e laues Sommerwindl weht,
vielleicht jetzt im Draum umfliege viele Elfe,
donn ischs korz vor odder bereits noch de zwelfe.
Bevor es langweilisch wird mit meim Stuß,
her isch uff un mach Schluß.

Von Hugo Mechler, Heidelberg.